Een toekomst voor boer en natuur?
Laat ik eerlijk zijn, aan de raadsvergadering van 12 december hield ik een behoorlijke kater over. Ik was kritisch op mijn eigen stemgedrag – had ik anders moeten doen – maar vooral teleurgesteld en gefrustreerd over het proces tot besluitvorming. Besluitvorming rondom het agendapunt met betrekking tot het vaststellen van de ‘Nota van Uitgangspunten Bestemmingsplan Natuurgebieden Veenweiden.’
Ik had veel tijd gestoken in overleggen met een aantal agrariërs om te komen tot een motie die de nota zou moeten aanpassen en een verbetering zou inhouden voor én de natuur én de agrariërs. De motie haalde het niet. Hoe dat kwam? Ik denk vooral door tijdsdruk. Het was immers al over twaalven en er moest worden afgerond. Daardoor was er te weinig tijd tijdens de schorsing om onze motie goed uit te leggen aan onder andere onze coalitiepartners. Als, als, als.
Tja, te laat dus. Onze motie wilde o.a. de agrariërs helpen bij de gesprekken aan tafel met Provincie en Stuurgroep. Ons werd duidelijk dat ze concrete financieel uitgewerkte scenario’s nodig hebben als voorbeeld om keuzes te kunnen maken met betrekking tot hun bedrijf. Wat het zou betekenen om te verkassen of te kiezen voor zelfrealisatie of om helemaal te stoppen als agrariër. Het gaat tenslotte wel ergens over. Dat het ergens over gaat hebben wij als ChristenUnie altijd vet onderstreept. Vanuit mijn tijd als raadslid in Ouderkerk hebben wij heel vaak het gesprek met de agrariërs gezocht en hen gevraagd ‘wat hebben jullie nodig om dit project – het oude ‘Veenweidepact’- tot een goede invulling te kunnen brengen?’
Het kon toch niet zo zijn dat dit Veenweidepact, ondertussen gebiedsovereenkomst genoemd, verliezers zou gaan opleveren? Ik voel geen kater omdat via een democratisch systeem onze motie het niet heeft gehaald en mij dat een verliezer doet voelen. Ik voel voor een deel een kater omdat ik zelf dingen nog wellicht anders had kunnen doen, en ik voel een kater omdat ik ervan baal dat er een besluit is genomen dat niet het goede besluit is. Een ander deel van de motie ging over de drooglegging van gebieden die voor natuur en agrarisch natuurbeheer was aangewezen. Wij wilden dat er tussen de 35 en 50 cm drooglegging zou komen omdat dat voor de agrariërs goed werkbaar is. Gaat niet gebeuren dus. Maar wat ik vooral zuur vindt is dat er niet goed is en/wordt geluisterd naar de agrariërs. Zij kennen dit gebied, zij kennen de grond op hun duimpje. Zij weten wat er nodig is om dit gebied te behouden en te maken tot een rijk natuurgebied. Wat weet ik ervan? De Provincie of een wethouder? De agrariërs wel. En ja, ze kunnen niet volledig dat krijgen wat ze het liefst zouden willen, maar naar ze luisteren en ze serieus nemen is toch het minste? Dat is precies wat wij met onze motie voorstonden. En dat heeft het niet gered. Dus ik voel mij een verliezer omdat hiermee agrariërs op achterstand worden gezet. Ik maak het nu misschien te groot. Het loopt vast allemaal wel los. Maar toch………………ik had het graag anders gezien.
NB De tekst van onze motie vind u op onze facebookpagina.
